Table of Contents
“एउटा हातले दुई झार पनि चोसेर खान सक्दैन।” यो नेपाली उखानले जस्तै बिहीबार न्युरोड टिम एनआरटीले गरेको “दुवैतिर खेल्ने” प्रयोगलाई चुनौती दिएको छ। तर, के यो असम्भवलाई सम्भव बनाउने किस्सा हो, वा नेपाली फुटबलको व्यवस्थापनमा ठूलो प्रश्नचिन्ह? यो साताको चर्चित विषय बनेको छ।
धरानको बुढासुब्बा गोल्डकप र पोखराको आहारारा गोल्डकप—दुवैमा एकै दिन खेल्ने एनआरटीको निर्णयले प्रशंसक, प्रशिक्षक, र आयोजकसम्मलाई हैरान पारेको छ। यसले सोध्न बाध्य बनाउँछ: “के एउटै क्लबले दुई प्रतियोगितामा एकै समयमा प्रतिस्पर्धा गर्न सक्छ?”
“दुई मोर्चामा युद्ध: एनआरटीको ‘स्ट्र्याटेजिक ग्याम्बल'”
सैन्य इतिहासमा “दुई मोर्चामा युद्ध” लाई मूर्खतापूर्ण मानिन्छ। हिटलरले यस्तो गल्ती गरेपछि जर्मनी ध्वस्त भएको थियो। तर, एनआरटीले यही गर्दै धरानमा ३-१ को जित र पोखरामा १-० को हार बेराबर गरेको छ। के यो जोखिम उठाउनु राम्रो निर्णय थियो?
धरानमा जित, पोखरामा हार:
- बुढासुब्बा सेमिफाइनलमा एनआरटीले युकेएफसीलाई धुलो चटाएर फाइनलमा पुग्यो। प्रदीप बुढाथोकीको “डबल” र शिशिर लेखीको गोलले टोलीलाई उत्साहित बनायो।
- तर, पोखरामा चर्च ब्वाइज युनाइटेडसँगको खेलमा यात्रा थकान, टिम विभाजन, र पेनाल्टीमा निर्णायक गल्तीले हार निकृत्यो।
प्रशिक्षक जिवन सिन्केमानको भनाइ: “खेल तालिका नै यस्तो छ। नेपालमा गेम हुँदै हुँदैन, गेम हुँदा फेरि जुध्ने।” उनले आयोजकको तालिका नियोजनमा नै खोट रहेको इशारा गरे।
“खेलाडीको पसिना: ३०० किलोमिटरको यात्रा, ९० मिनेटको संघर्ष”
नेपाली उखान छ: “खसेकोलाई फेरि उठाउनु धर्म हो।” तर, एनआरटीका खेलाडीहरूले बुढासुब्बाको क्वाटरफाइनल खेलेर ३०० किमी को यात्रा गरी पोखरा पुगे। नरेन चौधरी, आशिष गुरुङ जस्ता युवाहरूको “दोहोरो ड्युटी” ले उनीहरूको शरीरमा कस्तो असर पार्यो होला?
पोखरामा एनआरटीले चर्च ब्वाइज विरुद्ध पहिलो अर्धमा १-० लीड गरे पनि, ८५औं मिनेटमा सर्ज डिकाको गोलले खेल पेनाल्टीमा पुर्यायो। त्यहाँ पनि, थकानले साथ छाडेको: “दुई पेनाल्टी बचाए पनि, अन्तिम किकहरू गोल हुँदैनन्!”
प्रशंसकको प्रतिक्रिया: “यात्रा गर्दै गर्दै खेल्नु कत्तिको न्यायोचित हो?”
“चर्च ब्वाइजको ‘स्मार्ट प्ले’: एक क्लब, दुई टिम”
एनआरटी भन्दा फरक, चर्च ब्वाइजले दुवै प्रतियोगिताका लागि अलग टिम बनाएर “स्ट्राइकरको बुद्धि” देखायो। धरानमा कप्तान अनन्त तामाङको नेतृत्वमा मजबुत टिम राखियो, भने पोखरामा विदेशी सर्ज डिकाको नेतृत्वमा अनुभवी खेलाडीहरू उत्रिए।
पोखरामा चर्च ब्वाइजको टिम:
- गोलकीपर टिकेन्द्र थापा: ३ उत्कृष्ट सेभ।
- सर्ज डिका: निर्णायक गोल र कप्तानी।
नेपाली उखान अनुसार: “एउटा आँखा लडेपछि अर्कोले देख्नुपर्छ।” चर्च ब्वाइजले यो सिद्धान्तलाई जीवित राखेर फाइनलमा पुग्यो।
“विश्लेषण: के यो नेपाली फुटबलको ‘टर्निङ प्वाइन्ट’ हो?”
१. खेलाडीको स्वास्थ्य र सुरक्षा: १ दिनमा ३०० किमी यात्रा र ९० मिनेट खेलले मांसपेशी थकान, चोटको जोखिम बढाउँछ। FIFA को नियमअनुसार यस्तो अनुमति छैन।
२. आयोजकको जिम्मेवारी: धरान र पोखराको तालिका एकै दिन राख्नु केवल “अराजकता” हो।
३. क्लबको प्राथमिकता: एनआरटीले बुढासुब्बालाई प्राथमिकता दिए, चर्च ब्वाइजले दुवैमा जोड दियो।
प्रश्न उठ्छ: “नेपाली फुटबलले खेलाडीको मानव अधिकार र व्यावसायिकतालाई कहाँ राखेको छ?”
“प्रशंसकहरूको आवाज: ‘गर्व वा दुख?'”
- एनआरटी समर्थक: “धरानमा जित्यौं! फाइनलमा चर्च ब्वाइजलाई हराउँछौं!”
- आलोचक: “खेलाडीलाई यस्तो शोषण गर्नु अनैतिक हो।”
तर, फुटबलको नियति नै यस्तो हो: “जित र हार सधैं एउटै सिक्काका दुई पाटा हुन्।”
“निष्कर्ष: के नेपाली फुटबलले ‘सिकेको छ?'”
यो घटनाले नेपाली फुटबलको “कमजोर व्यवस्थापन” र “खेलाडी उपभोग” को चित्रण गरेको छ। तर, यसले एउटा आशा पनि दिएको छ: “नेपाली टिमहरूले असम्भवलाई चुनौती दिन सक्छन्।”
तपाईंको विचार के हो? के एनआरटीको यो प्रयास “साहसिक” हो वा “अज्ञानता”? तल कमेन्ट गर्न नभुल्नुहोस्!
धरान र पोखराको फाइनल अपडेटका लागि दरख अनलाइनसँग जोडिनुहोस्।